Zoals zovelen ben ook ik begonnen met een agfa clack 2, het eigendom van mijn ouders, een foto welke ik maakte op denk ik 8 of 9 jarige leeftijd. De plaats Madurodam het kleinste stadje van Nederland in Den Haag. Onderwerp Schiphol. Uiteraard zwart wit formaat 9x9cm. Foto's per rolletje ik denk, weet dat niet zeker meer, 12 opnamen. Ik kan mij herinneren dat ik na na de opname zeer benieuwd was naar het eindresultaat maar ja dat duurde destijds even ontwikkelen afdrukken werd nog verzorgd door een zogenaamde ontwikkelcentrale hetgeen zeker een week in beslag nam.
Ik ben niet de grootste fan van alles wat digitaal is maar op fotogebied ben ik er erg blij mee. De foto's die door mijzelf zijn gemaakt worden niet bewerkt hooguit bijgesneden. Bij mijn foto's is het zo, dat ik de foto's maak en niet een fotobewerkingsprogramma. Ook vergrotingen worden niet bewerkt zodat er op deze manier een foto ontstaat waar ook kleine dingen, die ik er eigenlijk niet op wil, opstaan. Als ik dit tijdens het fotograferen zie probeer ik het te vermijden hetgeen uiteraard niet altijd mogelijk is. Wat ik dan probeer is het een onderdeel te laten zijn van het geheel.
Achteraf wordt het dan een afweging is het storend ja of nee. Ja betekend wissen en anders blijft het zoals het is. En geloof mij het wissen van een foto ver van huis genomen is niet niks. Het blijft iets eenmaligs en achteraf toch iets van wellicht was het eenvoudig te verwijderen geweest............... ( en ja, het blijft altijd zo, achteraf weten we alles beter.....................)
Het is voorgekomen dat ik een jaar later teruggekeerd ben naar de lokatie ( ik was uiteraard in de buurt) om de foto nogmaals te maken zonder de destijds storende elementen............
Albert van 't Slot
Na een werkzaam leven als technisch tekenaar/ontwerper, maar ook als beheerder onroerend goed en locatiebeheerder is Albert van ’t Slot (1949, Zutphen ) teruggekeerd naar zijn jeugdliefde ,, De fotografie’’.
Albert van ’t Slot is een rasechte romanticus. De foto’s die hij exposeert hebben twee boeiende thema’s. Het ene bestaat uit sensibele. bijna abstracte beelden die vorm krijgen door zijn oog voor textuur en detail. Daarnaast is er het thema van ,, De Mens’’. Vanuit integere observaties ontstaan boeiende foto’s. Voor, de als fotograaf autodidacte, Albert van ’t Slot is fotograferen geen ,, plaatjes schieten ‘’. Geen achteraf bewerkingen om tot een glossy beeld te komen. De hier geëxposeerde foto’s zijn het voorlopige resultaat van een fotografische zoektocht naar zuivere en inhoudelijke verbeelding van de hem omringende wereld. Soms verstild maar ook heftig. De foto’s die hij exposeert zijn emotioneel geladen en hij wil ze graag delen met de beschouwer.
Straatmuzikanten gaan vol overgave op in hun muziek., Een oud vrouwtje rust op een bankje en leunt op een kruk. In het zonnige mediterrane landschap beschermt zij zich met een opgeheven hand tegen het scherpe licht. Een smid gebogen boven een aambeeld hamert op het gloeiende ijzer. In zijn donkere grotachtige smederij is er de nostalgie van het ambacht. In de foto van het beeld van een clown zien we niet alleen de sombere mens achter het lachende masker maar ook de fotografische verwerking van kleur, van licht en donker en de versterkende compositie.
Jan van Krieken van Huessen, januari 2018
Opening expo door ;
Mijn naam is Jan van Krieken, als Beeldend Kunstenaar heet ik Jan van Krieken van huessen.
Ik heet u welkom op deze tentoonstelling met fotowerken van Albert van ’t Slot.
Op z’n Alberts zegt hij vorig jaar tegen mij, tussen neus en lippen door: “Jan ik heb volgend jaar in februari nog een leuk klusje voor je.” Dat bleek dus het openen van deze tentoonstelling te zijn. Zijn eerste tentoonstelling wel te verstaan. En even voor de duidelijkheid “Leuk Klusje” is een wel erg vrije omschrijving voor de situatie waar ik me, als notoire ontduiker van het openen van tentoonstellingen, op dit moment in bevind!
Albert van ’t Slot een besnorde acht-en-zestigjarige, romanticus, Francofiel, kunstverzamelaar, lijstenmaker, perfectionist en niet in de laatste plaats fotograaf, is al bijna een halve eeuw mijn zwager. Al vele jaren vergezelt hij mij met zijn grote bestelauto en vervoert zonder morren mijn schilderijen, waar dan ook naar toe. Om nog maar te zwijgen van het plaatsen van foto’s en teksten over mijn werk op internet! Weigeren van zijn “leuke klus” was dus geen optie. Waarvan acte!.
In Duiven runt Albert een professionele, gerenommeerde lijstenmakerij, waarin hij naast schilderijen, zeefdrukken, etsen en tekeningen ook foto’s van fraaie passe-partouts en alle mogelijke lijsten voorziet. Veel mensen geeft hij daarbij vakkundig advies hoe zij hun waardevolle of met emoties geladen kunstwerken het best kunnen laten inlijsten.
Als fotograaf is Albert autodidact. Je kunt stellen dat het fotograferen een jeugdliefde van hem is. Als elf jarige schooljongetje liep hij al enthousiast met een klein cameraatje driftig te fotograferen in Madurodam…. Ja, je moet tenslotte klein beginnen. Als het fotorolletje vol was kon hij bijna niet meer slapen, omdat hij negen dagen moest wachten tot de foto’s ontwikkeld en afgedrukt waren. Wat later maakte hij bruidsreportages voor zijn beste vrienden. Ik wil u de beschrijving van Laurens Verhagen in sir Edmund (de wekelijkse bijlage van de Volkskrant) hier bij niet onthouden. “De dagen dat het mapje met glanzende foto’s inclusief de bijbehorende negatieven kon worden opgehaald waren GOUD waard. Het waren spannende dagen vol verwachting waarin de herinneringen nog niet gestold waren in glanzende plaatjes.”
De ontwikkelingen binnen de fotografie hebben Albert van ’t Slot dat GOUD ontnomen. En niet alleen hem. Sinds het digitaliseren heeft de fotografie een grote vlucht genomen. Vorige jaar zijn er wereldwijd 1,3 biljoen foto’s genomen. Waarvan velen sterk bewerkt. Digitale foto’s zijn uiterst manipuleerbaar een weerspreken daarmee ook de gangbare gedachte dat de camera nooit liegt en meer zegt dan duizend woorden.
Ik zal u twee anekdotes vertellen. Ooit liep ik op een tentoonstelling in Utrecht tussen twee witte wanden door naar een volgende zaal. Plotseling werd ik onverwachts en in een fractie van een seconde, van voren, door een fel verblindend flitslicht beschenen. Achteromkijkend zag ik dat mijn schaduw grijs op de witte wand vastgekleefd, geprojecteerd zat. De wand was waarschijnlijk met een lichtgevoelige laag bewerkt. Een heel bijzondere ervaring. Mijn schaduw zat niet meer vast aan mijn lichaam, want ik bevond me al een stap verder.
Nog een anekdote. De Belgische kunstschilder Renee Magritte die onder zijn felrealistisch geschilderde pijp, op hetzelfde schilderij “Dit is geen pijp” geschreven heeft. En op een ander schilderij, onder een felrealistische appel: “Dit is geen appel”.
Waarom vertel ik u dit. Het illustreert het gegeven dat DE FOTO tijd en ruimte om ons heen vastlegt op een plat vlak. Een soort van documenteren.
Maar ook dat DE FOTO een eigen werkelijkheid is. Want met de beste wil van de wereld kun je met DE pijp van Renee Margritte niet roken en ik zou ook zijn appel niet opeten. Ook zal mijn schaduw nooit loskomen van mijn lichaam.
Het licht, het zonlicht heeft het via camera obscura, het kleine gaatje in de wand van een donkere ruimte mogelijk gemaakt dat een fotograaf met zijn of haar foto’s een verhaal vertelt. Een verhaal dat net zoveel over u als over de fotograaf vertelt. Het kan een dialoog zijn tussen het vlakke fotografische beeld. De fotograaf en u als kijker, Het fotografische beeld kan zelfs meerdere malen gereproduceerd kan worden.
Voor deze fotograaf geen foto’s met een glossy buitenkant die alleen maar gemaakt zijn om u te behagen, maar een beeldende zoektocht, een dialoog met filosofische en emotionele ladingen. Op de uitnodiging voor deze expositie heb ik aangegeven dat je de fotowerken van Albert van ’t Slot in twee thema’s kunt onderbrengen. Een met ABSTRACTE TEXTUREN waarin tijd en schoonheid van erosie en verval schuilgaan, en EEN waarin de levende medemens en de als kunstwerk afgebeelde mens figureren.
Verdere beschrijvingen zal ik u onthouden, zodat u zelf kunt bepalen wat u ziet, of wilt zien.
Ik wil deze inleiding graag afsluiten met een gedicht van de Syrische dichter Adonis.
Het gedicht is vertaald door Kees Nijland en Assad Jaber:
Het mooiste is de ruimte
opschudden
En de anderen-sommigen
vinden je een roep
Anderen een echo
Het mooiste is bewijs te zijn
van licht en donker
dat jouw laatste woord het
eerste is
En de anderen-sommigen
je als een zeepbel
anderen als schepper
Het mooiste is doel te zijn
verdeeld in
spreken en zwijgen.
Hierbij wens ik u veel kijkgenot en niet nadat ik u er opmerkzaam maak dat de fotowerken ook te koop zijn, verklaar ik deze tentoonstelling voor geopend.
